Մանգասարյան Ռուբոն չկա

Ռուբոն: Լուսանկարը Անահիտ Հայրապետյանի

Առավոտ, կիրակի, անկողնուց վեր ես կենում, վարագույրները քաշում, արևը տուն ա լցվում, ու մեկ էլ տխրում ես, որ էսօր առաջին անգամ Ռուբոն արևի լույսը էլ չի տեսնելու: Մանգասրայան Ռուբենը մահացել է,- հեռախոսափողի մեջ լաց լինելով տեղեկացնում է Լոռանսը: Ոնց թե:

Փետրվարի սկզբներին էր, Ծաղկաձորում, միասին աշխատելու, թե հանգստանալու էինք գնացել, ինքը` ավելի աշխատելու, ես` ավելի հանգստանալու: Հանգստյան տան բարում գարեջուր ենք խմում, քննարկում պլաններ: Երկուսիս երազանքն էր, որ միասին Թուրքիայի մուսուլման համշենցիների մասին նյութ անենք, ու Ռուբոն ասեց, որ էս տարվա մեջ անպայման կազմակերպելու եմ, գնանք: Ռուբոյի ծրագրերը անսպառ են, ծրագրերի մի իննսուն տոկոսը իրականացնում էր, թե չէ, վերջը հարյուրն էլ կաներ:

Սև կյանք

Խմբագրից կողմից՝ Փորձված լուսանկարիչ Ռուբեն Մանգասարյանը հանդիպել է այս ընտանքին աշխատանքի բերումով: Որոշ ժամանակ անց Ռուբենը և «ԱրմենիաՆաուի» թղթակից Վահան Իշխանյանը վերադարձել են, որպեսզի նյութ պատրաստեն այդ ընտանիքի մասին (և օգնեն նորոգելու նրանց վառարանի խողովակները):

Սահմանային կյանքը դժվար բան է…

________________________________________

Լիդան վառարանի համար հավաքում է փողոցից այն ամենը, ինչ կարող է վառվել։ ՈՒ քանի որ Բագրատաշենում ամենից շատ փողոցում ցելոֆանե տոպրակներ են թափված, հիմնական վառելանյութը դառնում է պոլիէթիլենը։

39-ամյա Լիդա Գադյանը փախստական է Բաքվից։ Այնտեղ եղել է ճաշարանում աման լվացող։ Այս տարի իր նախկին վագոն-տնակից տեղափոխվել է Բագրատաշենի փախստականների համար կառուցված թաղամասի նորակառույց բնակարանը։ Թե տարվա որ ամսին, չի հիշում։ Ինչպես չի հիշում, թե երբ է փախել Բաքվից, երբ է հայտնվել Ստեփանակերտում, երբ է ամուսնացել, երբ է երեխաներ ունեցել և երբ է տեղափոխվել Բագրատաշեն։ Ոչ թե հիշողությունն է կորցրել, հիշողությունը տեղն է, այլ կորցրել է ժամանակի զգացողությունը։