Ոսկե ծիրանում «Մանդարիններ» և «Խենթ պատմություն», մալյարություն և կինո

կադր «Մանդարիններ» ֆիլմից. Ահմեդը և ռուս վարձկանը դեմ դիմաց

«Մանդարիններ» ֆիլմի տասներորդ րոպեից արդեն հայտնի էր, թե ինչ է լինելու. փոխհրաձգությունից վիրավորված երկու կովկասցի թշնամիները, որոնց փրկել ու իր տանը խնամում է էստոնացին, պիտի ընկերանան, ախպերանան ու իրար պաշտպանեն իրենց վրա հարձակվողներից:

Ֆիլմային զուգահեռներ. Ալդո Մորոն, Կարմիր բրիգադը և Նաիրի Հունանյանը

Ալդո Մորոյի լուսանկարը գերության ժամանակ

«Իրականում ձեր կրոնը այնպիսին է ինչպիսին իմը, միայն ավելի դաժան, օրինակ դուք ատում եք մարմինը, նույնիսկ ավելի շատ, քան մենք՝ կաթոլիկներս: Քրիստոնեությունը ինչ որ ժամանակ այդպիսին է եղել, բայց այժմ արդեն՝ ոչ, վերջին խաչակրաց արշավանքը եղել է 1270թ., իսկ վերջին կախարդին խարույկի վրա վառել են 18-րդ դարի վերջին Շվեյցարիայում»,- ասում է Ալդո Մորոն իրեն գերեվարած «Կարմիր բրիգադների» տեռորիստներին Մարկո Բելոքիոյի «Բարև գիշեր» ֆիլմում:

Իմ մրցանակը «Կույր ժամադրությանը»

Սանդրոյի ընկերը՝Իվան ժամադրության կույր աղջկա հետ

Էխ Սանդրո, Սանդրո, տենց էլ չկարողացար վճռական լինել, մամայիցդ ու պապայիցդ տենց էլ պոկ չէկար, ու այդպես էլ մնացիր անկնիկ:

Երկու ընկեր, երկուսն էլ ուսուցիչ Սանդրոն  ու Իվան, արդեն 40 տարեկան, չեն ամուսնացել ու երևի էլ երբեք էլ չամուսնանան: Նույնիսկ ժամադրությանը, հյուրանոցի սենյակում դեմ դիմաց կնոջ հետ չեն վճռում մի բան անել:

Երբևէ եղե՞լ են կնոջ հետ, գուցե՞ կույս են: Կովկասում մտավորական, ֆլեգմատիկ միջին տարիքի տղամարդ, ճանաչո՞ւմ ես նրան՝ Սանդրոյին, որ կարող է նվիրված ծառայել ինչ որ անծանոթ մեկին, ասենք բերդից դուրս եկած Տենգոյին, մեկին ում կնոջը (իբր) սիրահարված է, սակայն երբեք ոչ իրեն՝ իր անձնական զգացմունքներին:

Թուրքական «ձմեռային քունը» Ոսկե Ծիրանում

Սելջուկ Գյունեյը «Ֆուրթունա» պանսիոնում մի սենյակը դարձրել է թանգարան

Մայիսին, երբ վարարում է Համշենի Քաչքար լեռներից հոսող Ֆըռթնա գետը, բացվում է կայգինգի սեզոնը՝ լեռնագետային նավարկությունը և  «Ֆուրթունա»(կամ ֆըռթընա Firtina Pansiyon) հյուրանոցը լցվում է էքստրեմալ զբոսաշրջիկներով: Պատմական Համշենը՝ լեռնային գետերով, 90 աստիճան թվացող զառիվերներներին տներով, անդունդերով ու լեռնագագաթներով Թուրքիայի ամենտուրիստական շրջաններից է դարձել:

Բայց նոյեմբերին զբոսաշրջիկներ արդեն չեն գալիս և մենք  «Ֆուռթունայի» միակ հյուրերն էինք,  ու միակ ձայնը գետի աղմուկն էր: 2011-ի աշունն էր, երբ Անահիտի և Խաչիկի հետ գնացել էինք Թուրքիա համշենցիների մասին նյութ գրելու(արդյունքում ստեղվեց hamshesnak.com կայքը ):

Անարդար ֆիլմ «Անհարազատներ»

ԱԱԾ-ի նախկին պետը «Անհարազատները» ֆիլմում

Եթե ստալինյան բռնաճնշումների ու ողբերգությունների մասին պատմող ֆիլմում որպես արդարության պահապան և սովետական ռեպրեսիվ մեքենան «մերկացնող» անձ խոսում է մեկը, ում ղեկավարությամբ Հայաաստանի Ազգային անվտանգության ծառայությունը (ԱԱԾ) շարունակում էր ԿԳԲ-ի ամենադաժան տարիների մեթոդները, ուրեմն ի՞նչ անուն տալ էդ ֆիլմին. գառան մորթի հագած գայլի խրախճա՞նք, զոհերի ծաղրա՞նք, դահիճների ցինի՞զմ՝ այո, տեսեք, մեր Միկոյանի արձանը չեք դնի, բայց մենք մեկ է, կսողոսկենք ձեր պայքարի մեջ, այնտեղ ուր ողբերգությունն  է ու կփչացնենք ձեր հիշողությունը:

«Ադելի կյանքը». առանց դերի կնոջ ու «դերակատարի» դրաման

Ադել

Երեք ժամ, համակարգչին քիփ կպած, լարված որ հանկարծ բառ բաց չթողնես, ձայնը թույլ ա, պիտի լսողությունդ լարես, համակարգչի կոշիկի տուփի չափ էկրանին նայում ես «Ադելի կյանքը»: Լարվածությունից գլուխդ ցավում ա, բայց տպավորությունը էնպես ուժեղ ա որ ծածկում ա գլխացավը: Ի՞նչ անես, մի երկրում ուր փղերն են իշխում, «Ադելի կյանքը» չես կարող նայել կինոդահլիճի էկրանին՝ փռված բազկաթոռին: Բայց շատ մի դժգոհի, դեռ ռուսական կայքերը հնարավորություն տալիս են օն լայն նայել ֆիլմեր, որոնց մեջ կրոնական սահմանապահ փղերը միայն սեքս են տեսնում ու թույլ չեն տալիս, որ «մաքսատունը» անցնեն: Քանի դեռ հեղինակային իրավունքի օրենքներ չեն խաղացրել ռուսական սայթերի վրա, հարմարվի ու ապրի փղերի երկրում:

Աբդելատիֆ Կիշիշի «Ադելի կյանքը» անցյալ տարի Կաննի փառատոնում ոսկե արմավ է ստացել:

filmz.ru

Ինտելեկտուալ, ստեղծագործ, ամբիցիոզ արվեստագետի ու ամեն օր նույն բանը կրկնող, էրեխեքի մոտ կապիկություն անող ուսուցչուհու սիրային կապը ընդհատվում ա(շեշտեմ՝ ոչ թե ավարտվում, այլ ընդհատվում), քանի որ Էմման իր աշխարհը ամբողջական չի համարում Ադելի ներկայությամբ, նրան «չի դզում» միայն սիրելի աշխատանքով ու սիրելի կնոջ հետ լինելով բավարավող կնոջ ներկայությունը իր կյանքում: Նա իր համար մի աշխարհ է գծագրել, որտեղից Ադելը դուրս է մղվում (Էմման Ադելին արվեստագետների տուսովկային ներկայացնելիս ասում է,  թե Ադելը գրում է, մի տեսակ էն չի եթե իր գըրլ ֆրենդը ստեղծագործության հետ կապ չունենա,   համոզում է Ադելին գրող դառնալ, որ մնա իր աշխարհում, բայց Ադելի պետքը չի, ինչի՞ն է պետք, իր հավեսի համար մի էրկու բան է գրել, Էմման պատմություն է սարքում, հեչ կարիք չունի ուրիշների ծափերին արժանանալու, իր մտքով էլ չի անցնում), ու էմման տեսնելով բան դուս չի գալիս ինքն իր ներսում ճնշում է սիրո զգացմունքը:

Ադելը էնքան պարզ կին է, որ չի ջոկում Էմմայի լեզվի տակինը, տենց էլ չի իմանում իրեն լքելու Էմմայի իրական դրդապատճառը: Իսկ էմման էլ էնքան ենթատեքստերով ապրող, դերի մեջ մտած արտիստ է, որ ուղիղ չի ասում՝ գրող դառի, որ մնաս ինձ հետ: Թե չէ կարող ա Ադելը հանուն սիրո վեպ էլ գրեր, ու որ գրեր կարող ա ավելի լավ գրեր քան Էմման նկարում ա:

Ո՞վ է նրանցից ավելի «ազատ», արտաքինից ազատ իր ցանկությունները արտահայտող, լեսբությունը չթաքցնող, բայց միևնույն ժամանակ կյանքը դեր դարձրած արվեստագե՞տը, թե՞ իր լեսբիական հակումները թաքցնող, բայց միևնույն ժամանակ առանց դերի մեջ մտնելու, առանց խաղեր տալու, անմիջական Ադելը:

էսպիսի երկու պերսոնաժների հակադրությունը հենց երկու կանանցով ավելի տպավորիչ է, քանի որ կին֊տղամարդ սիրային կապը նաև այլ խնդիրներ է բերում: Տպավորիչ է հենց սեքսուալ բաց տեսարաններով, ուր ի տարբերություն կնոջ ու տղամարդու սեքսի, ուր դոմինանտություն ունեցող դեր ունի տղամարդը, տղամարդն է «անողն» ու «մտցնողը», էստեղ փոխադարձ դոմինատնություն է, կամ հակառակը՝ դոմինատության բացակայությունը՝ նույն բանն են իրար անում, նույն ձևով իրար հաճույք տալիս: Ուրեմն, չկա արդեն «բնական» ակտից բխող տղամարդու իշխանությունը, «բնականը» միմյանց «անելն» է:

Եվ այսպես, դոմինանտությունը սեքսը շրջանցում, անցնում է փոխահարբերությունների ոլորտ, ուր արվեստագետ լինելու հմայքը փորձում է դոմինանտ լինել նրան ով այդ հմայքին չի տրվում։

ֆիլմը նայելիս թվաց թե Ադելի դերը(դերասանուհու անունն էլ է նույնը՝ Ադել Էկզարկուպուլոս) հեչ էլ դերասանուհի չի խաղում, հենց ինքն ա, Ադելը դպրոցական դեռահաս աղջիկը, որ մեկ էլ դառնում է ուսուցչուհի, էդքան նայիվ, անփորձ ու փխրուն, հայացքի մեջ իր շատ պարզ, ոչ «խորաթափանց» զգացողությունները, արվետագետների միջավայրի համար  «օտար» հայացքը: Իսկ Էմման(Լեա Սեյդու) խաղ է ամբողջովին՝ հայացքը արհեստականորեն արտահայտիչ ու ինտելեկտուալ դարձրած:

Եվրոմայդանը, Քեյմադան և Երևանի առաջին ձյունը

Մառլոն Բրանդոն Ուոլքերի դերում

«Էս Կիևի դեպքերի պահո՞վ ա»,- հարցրեց Մերին երբ ստացավ ինձնից «Քեյմադա» ֆիլմի լինքը:

«Ինչ իմացա՞ր»,-զարմացա, դեռ նույնիսկ առաջին վայրկյանները չէր հասցրել նայել, բայց  ֆիլմի ու Մայդանի զուգահեռը կռահել է:

«Դե Երևանի առաջին ձյան հետ վաբշե կապ չուներ»:

Ուրեմն, եթե Գերմանիայում ժամանակավոր տարագրության մեջ ես, ապա Հայաստանից եկող լինքերը կամ Երևանի առաջին ձյան մասին են կամ Մայդանի:

Բայց եթե ուզեմ, նաև հեռավոր կապ կգտնեմ Երևանում առաջին ձյան ու «Քեյմադա» ֆիլմի մեջ  ուր ձյան նշույլ անգամ չկա:

Կապը Օրհան Փամուկի «Ձյունը» վեպն է, որտեղ հերոսներից մեկը՝ արմատական իսլամիստ Լաջիվերթը բանտախցում պատմում է ֆիլմի մասին:

Սահակյանի «Այդ ես չեմ» ֆիլմը. աղջկա ու հոր այս հանդիպումը

Ես պատրաստվում եմ փոխել անունս

Իրար հաջորդող տարբեր ֆորմատներով ու գույներով կադրերի` Ճաքած հեռախոսի խցիկով տեսագրությունների, հիշողության պատկերների, հեղինակի տեսախցիկի, Էվրիդիկեի թղթե ֆիգուրների անիմացիայի պատկերային բազմազանությունը կամ բազմաձայնությունը հանդիսատեսին այնպես է գրավում, որ ուզում ես ֆիլմը շարունակվի: Հեղինակի հաճո՞ւյքն է փոխանցվում, ստեղծագործական հաճույքը, որ իր զգացողությունները պատկեր է դարձնում, անձնավորում, բազմացնում, դերաբաշխում ու տեղադրում տարածության մեջ` Ալավերդի աղքատ ու լքված քաղաքում:

Աղջիկը՝ իր ճաքած հեռախոսի խցիկով, մայրը` հիշողության պատկերներով և հեղինակն իր տեսախցիկով. կամ հեղինակը՝ մեկ Էվրիդիկեն է, մեկ` մայրը, և մեկ էլ` արվեստագետը, ով ֆիլմի հայերեն վերնագիրը դրել է՝ «Այդ ես չեմ»:

Սիրո ու սեքսի անհնարինությունը Զայդլի եռապատումում

Կա՞ ինքնախաբեության մի աստիճան, որից հետո անհնար է ինքն իրեն խաբելը: Չէ, Թերեզայի համար ինքնախաբեությունը սահման չունի, միայն թե սեքսը հնարավոր լինի ու հաճույք ստանա:

Ոսկե ծիրան. գարեջուրը նախընտրելի է քննարկումներից

«Ինչո՞ւ է ձեր ֆիլմում ամեն ինչ վեց օրվա ընթացքում լինում,- հարցնում է հանդիսատեսը «Թուրինյան ձին» ֆիլմից հետո ռեժիսորին` Բելա Տարրին:

«Որովհետև աստված էս քաքը վեց օրում ստեղծեց»,- պատասխանում է Տարրը անգլերեն:

Հայ թարգմանչուհին ստեղծագործաբար է թարգմանում` որովհետև աստված վեց օրում ստեղծեց աշխարհը:

Բայց սա նրա թարգմանության գլուխգործոցը չէր:

Բելա Տարը իր ֆիլմի մասին ասաց. «Կունդերան իր վեպի անունը դրել է. «Գոյության անտանելի թեթևությունը», իմ ֆիլմը գոյության անտանելի ծանրության մասին է»: