Սերժ Սարգսյանի մոդելի դաշինքը

Սասուն Միքայելյանը(ՔՊ), Արամ Սարգսյան(Հանրապետություն), Էդմոն Մարուքյանը(Լուսավոր Հայաստան) ստորագրում են երեք կուսակցությունների դաշինքը

Երեք կուսակցություն միավորվել է՝ «Լուսավոր Հայաստան», «Քաղաքացիական պայմանագիր» և «Հանրապետություն», ու ծրագիր է հռչակել ստեղծել մի բան, որն արդեն ստեղծված է՝ եվրոպական մոդելի պետություն: Նրանք նաև ցանկություն են հայտնել, որ այդ պետությունը լինի  ժողովրդավարական և սոցիալական՝ ազգային լավագույն առանձնահատկությունների ու հետաքրքրությունների համադրությամբ:

ՀՆԴԿԱՍՏԱՆ ԻՄ ՍԵՐ

— Կարոտում եմ Հնդկաստանը:

— Ինչն եք կարոտում:

— չգիտեմ, կարոտում եմ:

— որ մտածեք, կոնկրետ կիմանաք ինչն եք կարոտում:

Ուրեմն, մտածեմ: Արշալույսը հոգեբան է, ու գիտի, որ ամեն զգացմունք էլ կարող ես բացատրել, թե ինչից է առաջացել: Չորս ամիս աշխատել է  Մոմբայի համալսարանում, հիմա էլ գնալու է Բանգալոր չորս ամսով: Հնդկաստանի սերը մեզ բերեց Սիրահարների այգի:

— Կարոտել եմ ձեռքով ուտելը: Վրիդնավանում տաճարում, պրասադ(Աստծո մուրտիին՝ արձանին առաջրկված կերակուրը, որ հետո բաժանում են մարդկանց) էին բաժանում, գդալ չունեի, որ ուտեմ:  Բոլորը ձեռքով էին ուտում: Վերջը ինչ-որ տեղից գտա: Լավ, էս մի անգամ գդալ գտնվեց, բա հետո՞ ինչ անես: Տաճարներում պրասադի համար մետաղե ափսեները շարված են, բայց գդալ չկա: Ճաշարաններում էլ, ճիշտ ա, գդալ կա, բայց հնդիկները ձեռքով են ուտում: Ես էլ սկսեցի ձեռով ուտել, մեկ էրկու, սկզբում դժվար էր, մատներիդ մեջ հավաքես բրինձը կամ դալը, տանես բերանդ էնպես, որ չթափվի, գլուխդ ես իջացնում, ափսեն մոտեցնում: Բայց հետո սովորեցի, դիք նստած, ափսեն հատակին, հանդարտ մատներով բրինձը հավաքում, տանում ես բերանդ:  Ու մեկ էլ զգում ես որ ինչ որ ավելորդությունից ազատվել ես:

Պրասադ Նայարանա Գոսվամի Մահարաջի տաճարում

Կարոտել եմ հատակին նստելը: Դե տաճարներում պիտի գետնին նստես: Երկար խսիրը գցում են  ու շարքով, խելոք իրար կողք-կողքի նստում են հնդիկները՝  մետաղե ափսեն դիմացները, ճաշ բաժանողները շերեփով ճաշը լցնում են ափսեիդ մեջ: Առաջին անգամ երբ պրասադի էի, կողքս նստած մի եվրոպացի նկատողություն արեց, որ ափսեն խսիրի վրա էր հայտնվել, չգիտեմ ինչի, ափսեն պիտի խսիրին չդիպչի: Բայց հետո հասկացա, որ եվրոպացու քթիմազություն էր: Ամիսների ընթացքում նկատեցի, որ ափսեն կկպնի խսիրին, չի կպնի, ոչ մեկի պետքը չէր:

Էրդողանը և Փարիզյան վեճը

Թուրքիայում մտավորականների ձերբակալությունների մասին իմացա սփյուռքահայ բարեկամի հունվարի 15-ի նամակից.

«Վիճակը սարսափելի է Թուրքիոյ մէջ։ Այս օրերուս ճիշդ է, որ լրագրողներ ալ մէկ առ մէկ բանտ կը դրուին կոր։ Իսկ համալսարանականներու նամա՞կը, Էրտողանի ուղղուած։ Հիմա այդ նամակը ստորագրողները բանտ կը դրուին կոր։ Արդէն իսկ 21 հոգի այդ ցանկէն բանտ դրուեր են։ Ստորագրողներուն մէջ կային Սապանճը համալսարանի երկու կիները որոնք զիս հրաւիրած էին, ու ամենէն մօտիկներն էին։ Տեսնե՛նք ինչ պիտի պատահի իրենց։ Ահաւոր է վիճակը, ահաւոր»։

ԱՄՆ-Ն ԲԱՑԱՀԱՅՏԵՑ ԻՐ ԱՋԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ ԻՍԼԱՄԱԿԱՆ ՊԵՏՈՒԹՅԱՆԸ

Ինչպե՞ս տապալել Ասադին: ԱՄՆ-ն չէր կարող ներխուժել Սիրիա, ինչպես Իրաք ներխուժեց. մի քանի պատճառով. նախ՝ երեք երկրում պատերազմ ունենալուն տնտեսությունը չէր դիմանա, ԱՄՆ-ի ստրատեգիան է՝ ոչ թե միանգամից, այլ հերթով ոչնչացնել իր վերահսկողությունից դուրս մնացած երկրները: Երկրորդ՝ երկու-երեք պատերազմի պարագայում այս մի երկրում հնարավոր էր անսպասելի հակահարված ստանալ այլ երկրներից, մասնավորապես հարևան պետությունից: Ուրեմն, պետք է ուրիշների՝  արաբների ձեռքով տապալել Ասադին: Բայց ինչպե՞ս, եթե Սիրիայի նեսրում չկան իշխանությունից այնքան շատ և այնպիսի «նվիրյալ» դժգոհներ, որ պատրաստ են ինքնազոհությամբ «Ռեժիմը տապալել»: Նույնիսկ հիմա, ամենալավ կազմակերպված ընտրությունների դեպքում Ասադը ձայների անհամեմատելի առավելությամբ կրկին կընտրվի նախագահ:

ԱԶԱՏԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՀԱՂԹԱՐՇԱՎԸ

Աչքիս առաջ է Աշոտ Նավասարդյանը, դեմքի խոժոռ արտահայտությամբ ասում էր՝ մեր կուսակցությունը լինելու է աջ ազգայնական: 1990 թիվն էր: Դեռ նոր պետք է ստեղծվեր Հանրապետական կուսակցությունը: Այո, Նավասարդյանը թունդ ազգայնական էր և իր կուսակցությունը ձախ ազգայնական չէր դարձնում ոչ այն պատճառով, որ գերմանական նացիոնալ սոցիալիզմի հետ չնույնանար, ոչ: Նա սովետական քաղբանտարկյալ էր, 12 տարի նստել էր սովետական բանտերում, և նրա համար սոցիալիզմը թշնամի գաղափարախոսություն էր: Ուրեմն, նրա հավատամքն էր ազգայնականություն գումարած ազատականություն՝ ազատ շուկա ու մասնավորեցում, համարյա Պինոչետ:

1990թ. Հայաստանի անկախության այգաբացին Գերագույն Սովետի սրճարանում, աջից երկրոդը՝ Պարույր Հայրիկյան, չորրորդը՝ Աշոտ Նավասարդյան, վեցերորդը՝ Վազգեն Մանուկյան : Լուսանկարը՝ Գագիկ Հարությունյանի, հեղինակի արխիվից:

Իմ նախորդ երկու գրություններում՝ «Հանքեր թե՞ սահմանդրություն. ազատականների 25-ամյա վերարտադրությունը ոչնչացնում է երկիրը» և «Սուպերմարքեթ-հրե՞շ, թե՞ սահմանդրություն. ազատականների 25-ամյա վերարտադրությունը ոչնչացնում է երկիը» ներկայացրել եմ, որ 25 տարվա Հայաստանի պատմության մեջ չձևավորվեց գաղափարական ընդդիմություն լիբերալիզմին, որի հետևանքով երկիրը թալանվեց, սեփականաշնորհվեց, տնտեսությունը մոնոպոլիզացվեց, ու աղքատության մեջ խորացող երկրում հիմնական ռեսուրսը՝ հանքերը շարունակաբար հարստացնում են մի քանի հոգու:

ԱԶԱՏԱԿԱՆՆԵՐԻ 25-ԱՄՅԱ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ՈՉՆՉԱՑՆՈՒՄ Է ԵՐԿԻՐԸ

Հանքեր թե՞ սահմանդրություն. ազատականների 25-ամյա վերարտադրությունը ոչնչացնում է երկիրը

Ի՞նչն է երկրին ավելի մեծ վտանգ սպառնում՝ սահմանադրական բարեփոխումնե՞րը, թե՞ էն որ Մեղրիում պատրաստվում են բացել 19 նոր հանքավայր:

Ընդդիմադիր քաղաքական և մտավորական շրջանակները կոչ են անում պայքարել սահմանադրական բարեփոխումների դեմ, բոյկոտել հանրաքվեն ու նման բաներ, քանի որ նոր սահմանդրությունը երկրին մեծ վտանգ է սպառնում:

Հարցրու՝ իսկ ի՞նչ վտանգ: Կասեն՝ այդ սահմանադրությամբ իշխանությունները վերարտադրվում են: Այ քեզ պատմությո՜ւն, իսկ եթե սահմանադրությունը չփոխեին, չէին վերարտադրվելո՞ւ: 25 տարի շարունակ իշխանությունները վերարտադրվում են՝ սահմանադրությունը փոխում են, վերարտադրվում են, չեն փոխում էլի վերարտադրվում են:
Իսկ Մեղրիի հանքավայրերի շահագործումը սպառնում է ավերել բնությունը՝ ոչնչացնելու է ազգային պարկերը, բայց ոչ միայն բնությունն է ոչնչանալու: Հակոբ Սանասարյանը «Հայկական ժամանակին»ասում է.

«Հանքավայրի ծանր մետաղների մնացորդները մարդկանց կյանքը վերածելու են դժոխքի, եւ անգամ բնության մասին խոսելը երկրորդական է: «Մենք անընդհատ ասում ենք՝ ազգային պարկ եւ այլն: Իսկ մարդը որեւէ անասունի արժեք ունի՞, թե ոչ: Մարդն այնտեղ վերանալու է: Մեղրու տարածաշրջանը ցրված ուրանի տարածք է: Եթե դուք հանք եք հանում, եւ՛ հանքաքարը, եւ՛ հանքաքարին պարփակող ապարները պարունակում են անսահման նոսր, ցածր կոնցենտրացիայի ուրան, որը հնարավոր չէ կորզել: Երբ այդ ուրանը դուրս է գալիս մակերես եւ շփվում օդի կամ խոնավության հետ, տարրալուծվում է: Էստեղ կրկնակի դժբախտություն է՝ ծանր մետաղները եւ ուրանը»:

Սա հանքերի էկոլոգիական վտանգը:

Բայց նաև հանքերի շահագործումը առանց շոշափելի օգուտ բերելու  անխնա սպառում է երկրի հարստությունը, իսկ եկամտուտները ոչ թե երկրին՝ երկրի քաղաքացիների բարեկեցությանն է գնում, ոչ թե բյուջե է մտնում, այլ մի քանի հոգու գրպանը:

Ու նաև, արտահանվում է հիմնականում հարստացված հանքաքարը, այսինքն հանքերից ստացված ամենաէժան արտադրանքը(եթե ձուլածո մետաղ արտադրվեր, հանքերի բերած եկամուտը մի քանի անգամ ավելին կլիներ):

Լոռվա մարզից՝ Թեղուտից, Ալավերդիից, մինչև Սյունիք՝ Ղափան, Քաջարան, Մեղրի, Ագարակ , հիմա էլ Ջերմուկ  բնությունը ավերվում է, բնակիչները կորցնում են առողջությունը,  հերիք չի, երկիրը շարունակում է աղքատանալ, ավելի աղքատանալ, դրանից օգուտ չի ստանում, (միայն եկամտահարկն է գանձվում, որը  համեմատած սեփականատերերի եկամուտների հետ, չնչին բան է), ու արդյունքում մի երկու հոգի են շահում:

Բայց ոչ մի քաղաքական կուսակցություն ձայն չի հանում հանքարդյունաբերության քաղաքականության դեմ, չկա բողոք, կոչեր բոյկոտելու, կանխելու, փրկելու: Չկա ռադիկալ լուծման պայքար՝ որ վերջ տրվի հանքերի շահագործման նկատմամբ ազատական քաղաքականությանը և հանքարդյունաբերությունը ազգայնացվի: Միայն դաշնակցությունը երբեմն կցկտուր ասում է որ անհրաժեշտ է հանքարդյունաբերությունը ազգայնացնել, բայց ոչ ավելին, երբեք դա չի դարձնում իր պայքարի գաղափարը(տես չորս տարի առաջ «Էկոլուրում»՝ «Դաշնակցությունն առաջարկում է ազգայնացնել»):

Իսկ մյուսնե՞րը, ի՞նչ ձայն հանեն, եթե գաղափարական ոչ մի տարաձայնություն չունեն Հանրապետական կուսակցության հետ, ինչի՞ դեմ բողոքեն,  բոլորն էլ ազատական են:

Ընտրությունից ընտրություն հավուր պատշաճի կուսակցությունները ձևի համար մի աննշան բան էլ  հանքարդյունաբերությունից կասեն: Ու վերջ:

Ահա ընդդիմությունը՝ 2013-ին Ժառանգության առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյան նախագահի թեկնածու էր, Նրա ելույթների մեջ ոչ ոք չի հիշի հանքարդյունաբերության անդրադարձ, թեև ծրագրում կա, թե  պետք է հանքերի շահագործման լիցենզիաները վերանայել, ու նաև Սյունիքում հանդիպման ժամանակ մի  քննադատական խոսք էր ասել: Բայց ոչ մի խոսք ազգայնացման մասին:

Մյուս ընդդիմությունն էլ՝  ՀԱԿ-ը, որի առաջնորդի եղբայրն էր ժամանակին հանքեր շահագործում, նրանց լիդերների բազմաթիվ ելույթներում հանքարդյունաբերություն բառը դժվարությամբ կգտնես, իսկ ազգայնացման մասին ոչ մի խոսք: Ի՞նչ ազգայնացում, իրենք իրենց գաղափարախոսությանը հո դեմ չեն գնալո՞ւ:

Այսպիսի ընդդիմություններ, վստահ են, նրանց գաղափարախոսությունն է, որ ամեն ինչ, նաև հանքարդյունաբերությունը պիտի մասնավոր լինի: Իսկ եթե մասնավոր է, ապա միակ տարաձայնությունը ընդդիմադիրների ու իշխանության մեջ էն կլինի թե ով շահագործի կամ ով շահագործման լիցենզիա տա: Հա, մյուս տարաձայնությունն էլ սահմանադրական փոփոխություններն են:

Ու ամբողջ ընդդիմության աչքին Մեղրիի սպառնող ասղետը չի երևում, մի ազատական նախագահ սահմանդրություն է ուզում փոխել, մի ուրիշ ազատական ընդդիմություններ դրա դեմ պայքարի են դուրս եկել:

Սուպերմարքեթ-հրե՞շ, թե՞ սահմանդրություն. Ազատականների 25-ամյա վերարտադրությունը ոչնչացնում է երկիրը

Մի՞թե միայն հանքարդյունաբերության հիմնահարցն է Սահմանդրությունից կարևոր:

Իսկ հանրախանութները(սուպերմարքեթ) ի՞նչ կորուստներ բերեցին: Սահմանադրությունը փոխես-չփոխես, մեկ է, հանրախանութները ծածկել են Երևանն ու սպառնում են մյուս քաղաքների առևտուրն էլ մոնոպոլիզացնել, դարձել են  արտագաղթի պատճառներից մեկը:

Որտեղ առևտուրը թեժ է, խանութները շատ են, գործարար Սամվել Ալեքսանյանը բերել- տնկացրել է  ֆուտբելի դաշտի չափ հրեշ-հանրախանութ «Երևան սիթի», որ տասնյակ խանութներ կուլ է տալիս: Երևանի ամենաաշխույժ շուկաներում, ամենաբանուկ տեղերում  բացվեցին «Երևան սիթիներ»՝  Նորքի զանգվածում, Երրորդ մասում, Զեյթունում, Դավիթաշենում, Կոմիտասի շուկայի մոտ, Մաշտոցի պողոտայում, Աջափնյակում(Կայզեր սուպերմարքեթը) և այլն: Հազարավոր ընտանիքների խանութները փակվեցին, ու ի՞նչ արեցին նրանք, պարզ չի՞ որ շատերը արտագաղթեցին: Բայց ընդդիմությունները որ այդքա՜ն սիրում են խոսել արտագաղթի դեմ, մի անգամ չասեցին՝ հերիք, էս մի հանրախանութն էլ մի սարքեք, որ մի քսան երեսուն ընտանիք մնան:

Ակտիվիստները պայքարում էին Մաշտոցի վրայի Ծածկած շուկայի շենքի վերակառուցման դեմ. Իսկ ինչո՞ւ. ոչ թե նրա համար որ մի հրեշ էր բացվելու ու կուլ տալու մանր առևտրականներին, այլ որ շուկայի շենքը հուշարձան է, այսինքն, հուշարձանը պահպանեք, մեջը ինչ ուզում եք դրեք(ցույցերի ժամանակ մի կին հարցրել էր, թե ինչի՞ եք դեմ սուպերմարքեթին, ակտիվիստը պատասխանել էր՝ մայրիկ, որովհետև սա հուշարձան է, կինը զարմացել էր՝ տղա ջան, ո՞ւր է հուշարձան, էստեղ ոչ մի արձան չկա): Իսկ էն որ մի հանրախանութի պատճառով էս պստիկ ու նոսրացող երկրում բազմաթիվ ընտանիքներ եկամուտներից կզրկվեն,  ակտիվիստների հեչ պետքները չէր(ակտիվիստների մասին տես «Հայկական ակտիվիզմ. Երջանիկ լինես» ):

Լսել եմ, թե տարիներ առաջ Արթուր Բաղդասարյանը Անվտանգության խորհրդի նիստում հանրախանութների վտանգի հարցն է բարձրացրել, որ պետք է սահմանափակել դրանք, թե մի հանրախանութի պատճառով հարյուրավոր մարդիկ անգործ են մնում,  բազմաթիվ մանր խանութներ փակվում են: Իսկ Սերժ Սարգսյանը պատասխանել էր՝ ի՞նչ կա որ, թող այդ անգործ մնացածները աշխատանքի ընդունվեն հանրախանութներում:

Մեկ ուրիշ անգամ, երբ հանրախանութների վտանգի մասին խոսում էի մի խումբ ընդդիմադիր երիտասարդների հետ, նրանցից մեկը, ով Ամերիկայում կրթություն էր ստացել, ասեց՝ բայց դա նորմալ է, շուկայական մրցակցություն, ով չի դիմանում վերանում է, թող էն խանութպանն էլ նորմալ խանութ սարքի, մրցակցի: Ո՞նց սարքի, ի՞նչ փողով, հազիվ մի քանի կոպեկ կպցրել, վարկի ու տոկոսի տակ մտել, երեք մետր խանութ է բացել որ տուն պահի, մեկ էլ կողքը դնում են մի քանի միլիոնանոց  հրեշ, որ քաշում է իր կողմ սպառողներին:

Այո, հանրախանութը հարմարավետ է, իսկ երիտասարդները, նաև ակտիվիսնտերը չեն ուզում իրենց հարմարավետությունից մի քիչ զոհել կողքինի բարեկեցության խաթեր:

Ծանոթս, որ լույսը բացվելու ու արևը մայր մտնելու հետ Սերժ Սարգսյանին հայհոյում է, երբ հանրախանութների վերաբերյալ անվտանգության խորհրդի պատմությունը լսեց, բառացի ասեց՝ Սերժը նորմալ է պատասխանել:

Ուրեմն, նորմալ է, որ՝ ով ավելի մեծ կապիտալ ունի, պիտի հաղթի, իսկ ով՝ քիչ, պարտվի, նրա մեջ ոչնչացվի ստեղծագործական, ձեռներեցության, սեփական գործ ունենալու ջիղը,  ու նա վերածվի իրեն ոչնչացնող կապիտալի կողմից շահագործվող բանվորի:
Հայաստանի հետաքրքիրն ու իշխող դասակարգի հաջողությունը էն են, որ իշխանության գաղափարական աջակիցները հենց ընդդիմության մեջ են, որ հենց ընդդիմադիրներն են կողմ էն տնտեսական քաղաքականությանը, որ իշխանությունն է վարում՝ սեփականաշնորհում, ազատ շուկա: Փաստը էն է, որ Սերժ Սարգսյանի տիրապետության օրոք ընդդիմադիրները (Ժառանգություն, ՀԱԿ և այլն) չբարձրացրին, չդարձրին իրենց պայքարի թիրախ Երևանի մանր առևտուրը խժռող հանրախանութները: Թիրախը մեկն է՝ էն աթոռի վրայի մարդը, որը հանքերի ու հանրախանութների լիցենզիաներն է  բաժանում, նրան գցեն որ իրենք լիցենզիա բաժանեն: Մի հոգի վատից-լավից, ոչ հետևողականորեն, բայց ամեն դեպքում հանրախանութների վտանգի մասին էր խոսում, էն էլ ընդդիմությունը անունը դրեց՝ ախք:

Ամեն մեկը իր նորմալն ու ճիշտը ունի, նայած ինչ գաղափարախոսություն ես դավանում, Սերժը նորմալ է պատասխանել և՛ ընդդիմության, և՛ իշխանության նույն ազատական(լիբերալ) գաղափարախոսության տեսանկյունից` հանրային շահը զոհ է գնալու անհատական շահին, որ շուկայական մրցակցություն է, ով չի դիմանում, վերանում է, ով ուժեղ է, հաղթում է, իսկ  թույլերը պիտի ճնշեն իրենց մեջ պարտության դառնությունը ու որ սոված չմնան, անցնեն ուժեղների մոտ աշխատանքի:

Իսկ ո՞վ է ուժեղը, նա ով զուրկ է էթիկական արգելակներից  և իշխանությունը օգտագործում է հազարավոր կյանքեր կործանելու հաշվին հարստություն դիզելու համար,  որ  դա փխրուն, պատերազմի մեջ գտնվող Հայաստանի համար կործանարար գաղափար է:
Ու երբ հանքարդյունաբերության կամ հանրախանութների վտանգների հիմնահարցերն են բարձրացվում, հասկանում ես, որ իշխանությանը ատողների, ընդդիմադիրների ու իշխանություն ունեցողների մեջ ոչ մի գաղափարական տարաձայնություն չկա: Ուղղակի երբ նրանք, այդ ընդդիմադիրները տեսնում են, որ երկրի վիճակը վատանում է, ճգնաժամը խորանում է, արտագաղթը աճում է, իշխանության հետ գաղափարական հակասություն չգտնելով, մարդկանց մեջ են մեղավորներ փնտրում ու սկսում են հայհոյել անհատներին, նրանց ովքեր իշխանության են, ու քաղաքական ամենակենսունակ կարգախոսը տարիներ շարունակ մնում է «Այսինչ հեռացիր»-ը:

Տարիները անցնում են, կարգախոսի մեջ  միայն մի բառ է փոխվում, միայն առաջին բառը,  սկզբում «Լևոն հեռացիր», հետո բառը փոխվեց, դարձավ «Ռոբերտ հեռացիր», իսկ հիմա, արդեն յոթ տարի «Սերժիկ հեռացիր»: Վաղը Սերժը կհեռանա, բայց կարգախոսը չի փոխվի, միայն առաջին բառ:

Իսկ եթե գաղափարական տարաձայնություն չկա, ինչի՞ չվերարտադրվի իշխանությունը: Չվերարտադրվի, որ հանքերի ու հանրախանութների տերերը փոխվե՞ն: Եթե իշխանության ու ընդդիմության տեղերը փոխվեն միթե՞ դա էլ  վերարտադրություն չէ, գաղափարի, լիբերալ գաղափարի վերարտադրություն:

Իսկ թե ինչպես ազատականությունը ցեմենտ-բետոնի պես արմատավորվեց Հայաստանում անցք չթողնելով ձախ գաղափարների համար, հաջորդ նյութում:

Շարունակությունը՝ Ազատականության հաղթարշավը

tert.am

Ոսկե ծիրանում «Մանդարիններ» և «Խենթ պատմություն», մալյարություն և կինո

կադր «Մանդարիններ» ֆիլմից. Ահմեդը և ռուս վարձկանը դեմ դիմաց

«Մանդարիններ» ֆիլմի տասներորդ րոպեից արդեն հայտնի էր, թե ինչ է լինելու. փոխհրաձգությունից վիրավորված երկու կովկասցի թշնամիները, որոնց փրկել ու իր տանը խնամում է էստոնացին, պիտի ընկերանան, ախպերանան ու իրար պաշտպանեն իրենց վրա հարձակվողներից:

Խզմալյանը ծառայություն մատուցեց ադրբեջանական քարոզչությանը

կինոռեժիսոր, ընդդիմադիր գործիչ Տիգրան Խզմալյանի ադրբեջանական Haqqin.az թերթին տված հարցազրույցը ավելի շատ պաշտպան ունեցավ քան հակառակորդ:

Վախը, որ երկաթի գույն ունի. Կլոդ Սիմոնի «Ակացիան» հայերեն

Կլոդ Սիմոն

Վարակիչ ռիթմը անցնում է ընթերցողին ու հաճելիորեն ստիպում տրվել վեպին: Էջեր ձգվող նախադասությունները մի այնպիսի ռիթմի մեջ է գցում, որ գրքի վերջին էջը փակելուց հետո շարունակցում ես նույն ռիթմով նայել աշխարհին՝ հիշել ակացիայի ծառուղին Էստոնական փողոցում՝ ակացիայի սպիտակ ծաղիկների ողկույզները, որ մենք՝ երեխաներս քչփորում, եթե միջատ չէր լինում մեջը, ուտում էինք:

Գեղեցիկը, Վաղինակը, Մելքոնը, Գասպարը. նրանք օրենքից դուրս են ինչպես Հայաստանը

Գասպար Չերազ

-Ռադիոյով պապիկիս մասին են խոսել,-հեռախոսով ասում է մամաս,- Իզմիրում ինչ որ իրավաբանների ժողով է եղել, ու ասել են թե ապրիլի 24-ին բռնադատվածների մեջ մեր կոլեգա Գասպար Չերազն է եղել: Կարո՞ղ ես իմանալ, թե ինչ հաղորդում է: